Helemaal aan het begin van m’n fietstochten door Nederland kwam ik al een keer door Delft, op weg naar Goedereede. Na een tussenstop bij een oud-collega en een stadswandeling door een heel rustig Delft ging ik weer verder op de fiets. Een bezoek aan de Oude Kerk en de Nieuwe Kerk moest op later wachten.
Sindsdien ben ik heel Nederland doorgefietst. Ieder dorpje, iedere stad heeft wel een kerk met een geschiedenis. De oudste kerken kwamen uit de Middeleeuwen. Katholiek, tijdens de Tachtigjarige Oorlog protestants geworden. Soms daarna weer katholiek.
Ik heb er veel gezien en bezocht. Kleine kerkjes op het Groninger platteland, imposante oude kerken in Maastricht. Een verrassend mooie kerk in Weesp, natuurlijk de St. Jan in Den Bosch, de kerk van Rhenen aan Rijn en de grote nieuwe St. Bavo in Haarlem. Het kerkje in het witte stadje Thorn. Ik kwam ook in de Grote Kerk in Breda, de kerk waar de voorvaderen van Willem van Oranje begraven werden.
En zo kom ik nu - ongeveer aan het eind van m’n sabbatical- weer in Delft. En weer bij de Oranjes.
Toen Willem van Oranje in 1584 vermoord werd, was Breda nog Spaans. Dus Willem werd tijdelijk in de Nieuwe Kerk in zijn woonplaats Delft begraven. Later zou hij naar Breda gaan. Dat was de bedoeling. Maar nee dus. Want niets is zo structureel als iets tijdelijks.
Alle Oranjes liggen hier ondertussen begraven. In een grote grafkelder, achter in de kerk, waar vroeger het koor was. Boven de grond een praalgraf. Mooi en sober, wit en zwart marmer. Geen goud of zilver zoals in Italië of Spanje. Calvinistisch chique. Met een trouwe hond aan de voeten van “onze” Willem.
Tot vandaag nog niet in deze kerk geweest. Nu erin én erop. Mooi!
